Bağlanma Arayışı İçince Olmak

    Hayatının nasıl bu kadar boktan olduğu gelmişti yine aklına her gün olduğu gibi. Hayatının gerçekten boktan ibaret olduğunu düşünüyordu. Aylardır bu düşünce aklından çıkmıyordu. Geçen süre içerisinde her gün hayatında yeni bir şeylerden nefret ediyordu. Bunun böyle gitmeyeceğini biliyordu. Hayatına bir dönüm noktası geleceğini biliyordu. Ancak ne yapacağına dair hiçbir fikri yoktu. Sadece bekliyordu. Gerçek anlamda bir şey ifade etmeyen şeylere yüklüyordu hayatını. Zamana. Beklemek onun için en uygun yol olarak gözüküyordu. Karşısına neyin çıkmasını istediğini bilmeden. Bunun için bir şey yapmadan. Yeni bir insanla tanışıp ona aşık olmayı mı bekliyordu ? Yoksa yeni kurallar ve toplumsal değerlere inanarak bambaşka bir hayat biçimine girmeyi mi bekliyordu ? Yoksa hayattan zevkini çoktan almış, ölmeyi mi bekliyordu ? Bunun gibi düşüncelerle kafasını yoruyordu. Her ne kadar birinci soru ona komik gelse ve kabul etmese de durum öyleydi. Hayatına yön verecek bir insan bekliyordu o. Aslında bunu o da biliyordu ancak sürekli hayatında başka sorunların olduğunu inandırmaya çalışıyordu kendini. Hayatının boktan olmasının sebebini bir insanın eksikliğine bağlayamıyordu. Başka düşüncelerle aklını kurcalıyordu. Bu nedenle her geçen gün daha büyük bir girdaba giriyordu.

    Yine bu tür düşüncelerle kafasını yorduğu bir geceydi. Bir zamanlar kısa aralıklarla ve gerçekten zevk alarak içtiği sigarası öylece acı çekerek yanıyordu. İçerideki duman onu yahudi kasabası bulmuş naziler gibi sarmıştı. Dudakları dumanı çıkarmak için açtığı pencerelerden gelen soğuk yüzünden çatlamıştı. Burnunu hissetmiyordu artık. Gözleri duman yüzünden kızarmıştı. İçerisi rüzgar yüzünden uçuşan sigara külleriyle doluydu. Aklında "Ne yapmalıyım ?" sorusu vardı. Cevapları oldukça fazlaydı ve bu cevaplar onu 8 saat uyanık olduğu bu boş gününde bile onu yormuştu. Yine bekliyordu. Hayatına anlam yüklediği zaman, 1 mbit internet ile video yüklercesine yavaş akıyordu.

 Bu sırada, bir süre kendisinin muhabbeti belki de dedikodusunun geçtiği ortamdan bir telefon geliyor. Bir zamanlar kendini soyutlamış olduğu bu topluluğa bir anlığına cazip bakıyor çünkü günlerdir kendini eve kapatmıştı. Hemen bir duman bile çekilmemiş olan yarım sigarasını söndürüp hazırlanmaya başlıyor. Biraz önce bulunmuş olduğu sefil halinden, düşüncelerinden çıkıyor. Biraz kafa dağıtmanın iyi olacağı düşüncesiyle hiçbir umut olmadan yola koyuluyor.

    

    Vardığında muhabbet oldukça kaynıyor idi. Kahkahalar, sahip oldukları dertlerini belli etmeyecek şekilde uçuşuyordu. Ortama düşünmeden bakacak olursak oldukça iyiydi. Bir an bu sıcak ortama girmenin kötü olacağı düşüncesi kapladı aklını ve öz güvensiz bir şekilde kendisini muhabbet yüzünden fark etmeyen arkadaşlarına selam verdi. Kendisini arayan arkadaşı hemen muhabbet sıcaklığıyla kucaklayarak karşıladı. Mekan oldukça dar olduğu için diğerleri açısından böyle bir karşılama alamadı ki bu onun için hiç sorun değildi. Çünkü zamanında gerçekten çok görüşüyorlar idi ve bu buluşma onun için monoton bir yenilikten farklı değildi. Kucaklamayla karşılayan arkadaşı söze hemen günlerdir görüşemediklerinden ve yokluğunun hissedildiğinden bahsederek başladı. Bu sözler onun bir kaç günlük yalnızlığı nedeniyle zedelenen egosunu biraz da olsa tatmin etmişti. Birkaç saat önceki sefil hali hiç olmamış gibi geçiştirici, yapmacık cevaplar verirken arkadaşı sözünü hemen kesti. Kendisine birisiyle tanıştırması gerektiğini söyledi ve o sırada telefonla uğraşmakta olan kızı işaret etti. Kız, hafif makyajıyla gerçekten göz alıcıydı. Kalın alt dudakları yeni yıkanmış kiraz gibi parlıyordu. Dudaklarının ruj mu yoksa gerçekten bu kadar güzel tonda kırmızı olduğunu ayırt etmek çok zordu. Az makyaj ile gerçekmiş gibi duruyorlardı. İnce çenesi ve ona uyan yanakları burnuyla mükemmel bir iletişim içindeydi.  Kız hemen başından beri bu konuşmayı beklemiyormuşcasına kafasını kaldırarak çok güzel bir gülümsemeyle merhabasını dile getiriyor. Bu güzellik karşısında gerçekten etkilenmişti. Çok daha artan öz güven eksikliğiyle yapmacık bir gülümsemeyle karşılık verdi. Muhabbet hemen kucaklayan arkadaş tarafından devam ettiriliyor. Kız, telefonla uğraşmaya devam ediyor. Kucaklayan arkadaş ise o sırada kendisine bir şeyler anlatıyordu. Anlattıklarına pek kulak veremiyordu çünkü biraz önce tanışma sırasında aldığı 5 saniyelik anıyı aklında canlandırıyordu. Gerçekten bu kadar güzel bir kız mıydı ? Yoksa aklı onu yanıltıp, yalan bir 5 saniyeyi canlandırıyor muydu ? Tekrar bakamayacak kadar çok konuşuyordu arkadaşı. Neyse ki bir 5 saniye daha bakmayı başarabiliyor. Hayır, bu kız gerçekten güzeldi. Aylardır içinde olduğu yalnızlığının yanılgısına düştüğünü düşündü bir an. Hayır. Tekrar hayır. Bu kız çok güzeldi. Aklında hemen o kızın bu boktan hayatına son verecek kişi olduğu düşünceleri belirdi. Üzerinde hayaller kurmaya başladı. Yalnızlığın verdiği etkiyle olmuş olsa gerek ki gerçekten çok uçmuştu. Hayır, hayır diye geçirdi içinden. Tanıştığı her kişiye bir anlam yüklememeliydi. Hem kızı daha tanımıyordu bile. Ama gerçekten çok etkilenmişti ve birilerine anlam yüklemek istiyordu artık. Bağlanmak istiyordu. Kurbanını seçmişti. Hayalleri çoktan uçup gitmişti. Her şey için çok geçti.

 

    İlerleyen saatlerde arkadaşı heyecanlı muhabbetine az da olsa son veriyor. O sıralarda kızımız da telefonla işine son vermiş ara ara muhabbete katılıyordu. Hayallerine o kadar çok kaptırmış olsa gerek ki kızın anlam ifade etmeyen her sözüne hayran kalıyordu. Bu hayranlığı ortam tarafından fark ediliyor olsa gerek ki yavaş yavaş ortamdan sıvışıp onları yalnız bırakma isteği duyuyor herkeste. Kim bilir belki de planlanmıştı bu durum. Açıkçası böyle olması gerçekten onu mutlu etti. Çünkü aradığı buydu.

 

    Zaman geçtikçe ortamdan herkes bir bir döküldü ve masada sadece kendisi, kız ve kucaklayan arkadaşı kaldı. Soğuyan muhabbetin de etkisiyle kucaklayan arkadaş gitmesi gerektiğini söylüyor. Kız bu eylemle birlikte heyecanlanıyor ve o da gitmesi gerektiğini söylüyor. Yalnız kalmak istemediğini anlıyor hemen. Ses tonundaki heyecanı yüzünden aynı hayalleri onun da kendisine karşı kurmuş olabileceğini düşünüyor. Çok uçukça bir düşünce olabilir ama kim bilir ? Ya öyleyse ? Bu tür düşüncelerde yarar var. Aksi halde çok daha acınası bir duruma düşebilir. Kucaklayan arkadaş bu sefer veda amaçlı tekrar kucaklıyor kendisini ve arayı açmamak istediğini, tekrar sık sık buluşmak istediğini söylüyor. Bu geceden memnun kalmış olacak ki gerçek bir mutlulukla olumlu bir cevap veriyor. Kıza dönüp, tanışmaktan çok memnun olduğunu ve yakın zamanda buluşup daha fazla konuşmak istediğini dile getiriyor. Kız tanışma sırasındaki tatlı gülümsemesiyle "Elbette !" cevabını veriyor. Bu cevaba ve o gülümsemeyle uçuyor kahramanımız. Bütün gece kurmuş olduğu hayallerin gerçek olabilme ihtimali onu deli mutlu ediyor. Bu mutlulukla yağmur ve karın henüz etki etmediği soğuk sokaklara dalarak ortamdan ayrılıyor.

 

   Bu gecenin onun için bir dönüm noktası olduğunu düşünüyor. Kızla doğru düzgün konuşamamışken bile çok çocuksu beklentiler içerisine giriyor. Sonrası için planlar yapıyor. Açıkçası komik hale geliyor kahramınımız. Ama durum değişebilir. Hayalleri gerçek olabilir. Mutlu olabilir. Artık hayatı boktan olmayacaktı. Zamana bırakmayacaktı. Karşısına birisi çıkmıştı ve onun için uğraşacaktı. Bir kişiyle birlikte aklında oluşturduğu bütün problemlere, sorulara çözüm getirecekti. Kahramanımız mutlu olmak için ilerleyecekti.

  Efendim fark etmiş olduğunuzu tahmin ederek çok boktan bir yazı yazdığımı söylüyorum. Açıkçası hiçbir şey anlam ifade etmiyor. Bir şeyler çıkarmaya çalışmayın buradan. Deli boş bir yazı bu. Amacım betimlemelerimi geliştirmek ve kurgu hikayelerime yenisi katmaktı. Oldu mu bilmiyorum. Olmuştur herhalde. İleride daha iyi kurgular, betimlemeler ve amaçlarla zamanınızı alacağım. Alırım herhalde.Bilmiyorum ya. Üşenmezsem alırım. Yok yok alırım.

Toplum Çifti

      Tamamenmenmen hayalyalyal ürünüdürdürdür(yankıyla hayali canlandırdım maşallah).


      Her şey o kadar güzel başlamıştı ki. Birbirlerine o kadar nazik, sevecen, aşkla yaklaşıyorlardı ki gözleriniz dolardı. Gel gelelim ki son zamanlarda kadınının yaptığı her hareket erkeğinin çilesi haline gelmişti. Kadınının mutluluğu, hassaslığı, sinirlenmesi bir gram umrunda değildi erkeğin. Erkek kendi huzurunu, rahatlığını düşünüyordu. Ulan ibneler halbuki çok güzel başlamışlardı ilişkiye. Tek istedikleri toplumun öngördüğü çerçeve içerisinde cinsel ihtiyaçlarını karşılayabilmekti. Sırf bunun için sürekli birbirlerine iyi, nazik, sevecen davrandılar. Ahh yavrularım benim. Kim bilebilirdi böyle olabileceğini ? Kimse. Ama artık ikisi biliyordu. İlişkiler konusunda level atlamışlardı. Karşı cinsi kendilerince daha iyi tanıyorlardı artık. Toplumun öngördüğü şekilde dışarıya hala iyi davranmaya çalışıyorlardı ama durum öyle değildi. Birbirlerinin seks ihtiyaçlarını karşılayamacak kadar sabır kalmamıştı hiçbirinde. İki taraf da birbirinden nefret ediyordu. Birinin artık bu ilişkiye bir dur demesi gerekiyordu. "Artık bu ilişkiye bir dur". İki taraf da birbirinden bekliyordu bu duru. Birbirlerinden nefret etmelerine karşın hala birbirlerinden toplum açısından alabilecekleri vardı. Toplum için çıkıyorlardı. Toplum için. Toplum. Toplu. Topl...Öhöm... Haydi bu durum çerçevesinde birbirlerine nasıl davrandıklarını yaşadıklarıyla ortaya çıkartalım.
  Birlikte yalnız vakit geçirdiklerinde kavga etmeye dayanamadıkları için artık kalabalık ortamlarda buluşuluyordu. Ortak arkadaşların hepsi çağrılmıştı. Ortam kalabalıktı. Bu ortamda da "ilişki" diyemeyeceğimiz birliktelikler vardı. Ama konumuz onlar değil. Konumuz basitleşmiş ev sahibi  çift. Ortam gayet dağınıktı. Herkes kafasına estiği şekilde davranıyordu. Birbirleri arasında gruplaşmış küçük karınca grupları vardı. 2'li 3'lü gruplar kendi aralarında sohbet içindelerdi. Sohbetin gerektirdiği gazla sigara yakılmaya karar verildi ortamda. Ev sahibi çiftten kadın olan itiraz etti. Alerjisi olduğunu söyleyerek dışarda içmelerini ya da içmemelerini önerdi. Dışarıda içmek gayet cazip geldi insancıklara. İtiraz etmeden gittiler. Ev sahibi çiftin erkek olanı hiç beklemeden sigara içmek için gruplaşan heyete katıldı. Heyet mutfak penceresinden içeriye 1 gram duman girmeyecek şekilde pencereden sarkarak içmek zorundaydılar.  Kadının uyarıları sayesinde arada bir kurala uygun şekilde içen heyet sohbetin getirdiği samimiyetle kuralı sürekli bozuyorlardı. Kadın sürekli heyeti uyarmaktan çok erkeğinin üzerine gitmeyi uygun gördü. Heyetin kurala uyması için ricada bulunan kadın erkeğinin ne olacak sankisiyle karşılaşıyor. Sinirlenen kadın üzerine gitmeye tam karar vermişken erkek tamam uyarırım geçiştirmesiyle karşılık veriyor. FATALITY ! Tartışma şimdilik bitmişti. Sigarada tat bırakmayan kadın erkeğin daha çok gaza gelmesiyle birer sigara daha yakılıyor. İçin amk sömürün sigaraları kafasında erkek. Ortalık House Fighters'a dönmüştü. Ne kadının alerjisi kadının umrunda ne de erkeğin. Alerji artık tamamen bahane. Önemli olan erkeğin mi kadının mı üstün geleceği. Kadın daha sinirli bir şekilde uyarıya geliyor. Bu sefer erkeğinin üzerine değil heyetin üzerine gidiyor. Erkeğini küçük düşürecek şekilde heyete kızıyor. Erkek durur mu ? Hooop yapıştırmış cevabı. "Aşkım iki dakika sigara zevki bırakmadın be" diye karşılık veriyor. Karşılıklı cevaplar geliyor. Tek tek cevap yazmak yerine sonuçları söyleyeceğim. Erkek mi kazanacak kadın mı ? Ulan yazarken ben bile heyecanlandım. Uzun süren tartışma sonucu toplumun da verdiği gazla birbirlerine katlanamama durumlarını yavaş yavaş açığa vuruyorlardı ki toplum araya giriyor. Tartışmanın gereksiz olduğunu hatırlatarak, birbirlerini üzmemeleri gerektiğini söylüyor. Taraflar tekrar yumuşuyor. Toplum için tekrar mutlu çift oluyorlar. Sarılıyorlar ve "gelin bu kavgalara bir dur" diyorlar. Durum çözülmemiş halde bir kez daha erteleniyor. Ve toplum kazanıyor.

A tour from Bakkal

 Merhaba sayin okuyan. Bugun evde kalip, sehri bisikletle gezmek istedim. Normalde videoya cekip isi eglenceli hale getirmeye calisacaktim ama kameranin video opsiyonu yokmus. Bu yuzden hareket halinde cektigim bir kac fotografi koyuyorum. Blogumu daha iyi bir hale getirmeye, blog olmasini saglamaya calisiyorum. Simdilik baslangic, bunlarin devami gelecek. Gidilecek cok bir yer yoktu ve cekilecek bir sey de. Elimdeki kameranin fazla profesyonel olmadigini hatirlatarak fotograflarin azligi, basarizligi ve sadeligi icin ozur dilerim. Bu yazinin bir ozelligi yok. Sadece fotograf var. Buyrunuz ifenim

Ailenin akıllısı olmak

 14 yaşındaydım. Herkesin benden beklentisi yüksekti. Herkesten önce okumayı, yazmayı ve yürümeyi öğrenmiştim. Bunlar yetmezmiş gibi sürekli yeni şeyler, başarılar bekliyorlardı benden. Benim başarılarımla herkes mutlu oluyordu. Ailem gurur duyuyordu kendilerinden böyle güzel bir çocuğu doğurdukları için. Bana soracak olursanız gerçekten mutluydum. İlgi odağı olmak, başkaları tarafından kıskanılmak hoşuma gidiyordu. Yaşıtlarımın benle arkadaşlık kurmak için yarışa girmesi hoştu. Bütün kızların bana ait olması cennet hissi yaşattırıyordu.
 Bütün bunların yanında yaşıma göre iyi İngilizce biliyordum. Yurt dışında yaşayan amcamın oğluyla karşılaştırılacak kadar iyiydim çevremin gözümde(İngilizce olom boru değil.). Karnemin de iyi olması nedeniyle ve İngilizce'yi daha iyi konuşabilmem için yurt dışına gönderiliyorum. Küçük olmam nedeniyle babamın sürekli hostese beni koruması, bakması konusunda yalvarıyordu(ya da tavlamaya çalışıyordu, kaçırdım orasını). Uçak bir çok insan çeşidini barındırıyordu. Kahkaha atmanın bokunu çıkaranlarla, kitap okuyan entellerle, uçakla yolculuk yaptığı için rahat olamayan teyzelerle doluydu bu uçak. Herkesin uğraşacak bir şeyleri vardı. Benim ise yanımda sadece gitarım vardı. Uğraşmak için uygun değildi. Açtığım zaman bütün gözlerin bana çevrileceğini ve benden harikalar yaratmam için insanların beklentiler içerisine gireceğini biliyordum. Aynı zamanda gürültüden rahatsız olan teyzeler de olacaktı.
 Uçak kalkmak üzereydi. Babamın yalvardığı hostes, yolcuların bir şey rica edip etmediğini yapmacık bir gülümsemeyle soruyordu. Sıra bana geldiğinde mutluluktan uçacakmış gibi güldü. "Bir şey ister misin küçük bey ?" gibi küçük olduğumu belirtecek şeyler söylüyor, onun beni sevdiğini düşüneceğim şeylerden kaçınıyordu. Hoş bir kadındı bu hostes. Uygun bir görüntüm olsa kaçırmazdım. Kalın dudaklarını açığa çıkartacak keskin bir surat ve dikkatleri üstüne çeken küçük ama estetik bir burnu vardı. Herkes gibi ona yavşayan sıradan bir erkek olmak istemiyordum. Cool takılıyordum. Çünkü ben her şeyi yapabilirdim.
 Dikkat çektiğimi düşündüğüm bir yolculuğum sonunda amcamın oğluyla karşılaşıyorum. Çok iğrenç bir amca oğlu ama bu. Ne pis, ne yapmacık. Giyimi sıradan değildi. Dikkat çekiyordu. Zincirli, gözlüklü şeyler giyerek kendini genç göstermeye çalışıyordu. Beni görünce yapmacık bir sevinçle bana doğru koştu ve beni kucaklıdı.  "hehehe naber ufaklık ? nasıl gidiyor ?" gibisinden sorular soruyordu. Her sorusuna klasik bir cevapla karşılık veriyordum. Yanında bir o kadar pis bir kadın vardı. Amca oğlunun karısı. Hiçbir şeyden memnun olmayan, aile ortamlarında millete tip tip bakarak nefret ettiğini belli eden, dışa dönük, çevresi geniş bir kadındı bu. Bana "merhaba" demekle yetindi. Ben de öyle. Amcamın yol boyunca yaptığı sıkıcı sorular ve mutlu görünme çabaları beni çıldırtmıştı. Aslında kısa süren ama bana yıllarmış gibi gelen yolculuğun ardından bana verilen odama yerleşiyorum. Oda yarım kalmış bir çocuk odası gibiydi. Zamanında çocuk yapmayı düşünmüşler ama cinsiyeti önceden bilemeyecekleri ve henüz hazır olmadıkları için yapımından vazgeçilen bir odaydı bu.
 Akşam yemeğinde herkesle tanışabilmem için büyük bir sofra hazırlanıyor. Yengemin(amca oğlunun karısı diye uzatmak istemiyorum) yabancı babası, iş arkadaşları ve amca oğlunun en iyi arkadaşlarından oluşan arkadaş topluluğu bir sofradaydı. Muhabbet benim dışımda her şekilde, herkeste dönüyordu. Ben ise buraya niye geldiğimi düşünmekle ve yemek yemekle meşguldüm. Bu halimi gören yenge babası gerçekten sevecen bir şekilde benimle konuşmaya başlıyor. İngilizce düzeyime tam uygun sorular soruyordu. Zorlanmadan sorulara cevaplar veriyordum ki bu benim hoşuma gidiyordu. Arada konuşmamıza kulak asan amca oğlu masayı susturarak benden gitar çalmamı istiyor. Şaşırmıyorum bu teklife ama şaşırmış gibi davranıyorum. Utanıyorum. Yine başarılı ve ilgi odağı çocuk olmuştum. Kaçamazdım bu zevkten. Tamam diyip alıyorum elime gitarı. Masayı şenlendirecek şeyler çalmamı istiyorlardı benden. Her ne kadar çok şey kaçırsam da kimse bunu farketmiyor, ayakta oynuyorlardı. Yenge babası eğlenmiş halde alkışla destek veriyordu bütün bu görüntüye. Yenge ise aynı memnuniyetsizlikle bir bana bakıyor, bir eğlenen insanlara bakıyor. Birden "Yeter artık çok oynadınız oturun da yemeğinizi yiyin. Başım şişti ayol" diyip herkesi sakinleştiriyor. Elimde gitarla sap gibi kalıyorum. Bir kez daha nefret ediyordum o kadından.
  1 hafta kalıyorum bu sıkıcı yerde. İngilizce'yi geliştirmeden, yengemden tekrar nefret ederek dönüyorum ülkeme. Beni büyük sevinçle karşılıyorlar. Google Translate'den öğrendiği saçma sapan sorularla aksansız bir şekilde soru yağmurunda tutuyor babam. Elimdeki çantamı uzatıp "hadi eve gidelim" diyorum.

 Tamamen hayal gücümün bir eseridir efenim. Hiçbir gerçeklik yoktur yazıda.

Yılmaz Aslantürk Part 1

 Nağm-ı diğer Otisabi. Kimimizin mastürbasyon hayallerini, kimimizin kadınlara karşı felsefi düşüncelerimizi değiştiren sevgili abimiz. Yaklaşık 3 senedir hiçbir sayısını kaçırmadan okuyorum kendisini. Bu 3 sene içerisinde onu nasıl hayal ettim, nasıl gördüm, nasıl biliyorum ? İşte bunları yazacağım bugün.

 Sevgili amcamdan geldi karikatür dergisi okuma sevdası. Normalde her hafta o alır, arada sırada zaman bulur ve anlamadığım halde okurdum. Amcam gibi her okuduğum karikatüre ufak bir gülümsemeyle(tısshhshs) tepki vermek istiyordum. Her neyse. Elime geçti bir gün dergi. Bir dergi üzerinde insanın dikkatini çeken iki sayfa vardır : ilk ve son. İlk sayfayı okudum, bir bok anlamadım(bunlar 4-5 ya da daha fazla sene öncesine dayanıyor, tam hatırlamıyorum). Ama öyle bir özentilik var ki okuduğum zaman gülmek istiyordum. Gösteriş yapmak istiyordum yani. Amcamın beni izlediğini düşünerek ben de ufak bir tepki verdim, anlamadığım halde. Sonrasında arka sayfaya geçtim. Sayfaları filan çevirirken de bir entelektüel hava yaratmaya çalışıyorum tabii. Başladım Otisabi'ye. Başlayamadım daha doğrusu. Sayfayı çevirdiğimde dikkatimi çeken  son kare oldu. Çıplak bir kadın. O yaşta ben daha ne isteyeyim ? Uzun bir süre baktım. Amacım artık gülmek değildi. Amacım ergenliğimi o karede yaşamaktı. Küçüklüğümün zevkini güzel abim yaşattı bana.

 Bir süre sonda amcam yurt dışına gitti. Gavur ellerde artık. Paylaşacak bir şeyimiz yok. Karikatürler yok. Otisabi yok. Son kareyi görmek yok. Tabii şimdi bunlar elimde olmasa travmaya girerdim ama o zamanlar açıkçası pek sikimde değildi. İlgimi çeken başka bir şeyler vardı.
 Aradan yıllar geçti, 7. sınıfa geldim. Arkadaşlarla dershane çıkışı Crysis oynamaya gidiyoruz. Giderken bir bayide gördüm yıllar sonra Otisabi'yi. Biraz göz attım. Ama burası yeri değildi. Alıp evde bakmam gerekiyordu. Aldım, çantama attım ve günümü bitirdim. Akşam yemeğinden sonra odama çekildim ve çıkardım dergiyi. Direk arka sayfayı çevirdim. Baktım son kareye. İlgimi o zamanda çekti. Çekmedi desem yalan olur. Ama daha önce baktığım gibi bakmadım. Sonra gelirim buraya dedim, en baştan okumaya başladım. Artık sırf gösterişli bir şekilde gülebilmek için okumuyordum onu. Farklı düşünceleri bilmek istiyordum. Öğrenmek istiyordum. Gündem sayfası o gün çok ilgimi çekti. Ciddi ciddi güldüm(halimize acıyarak güldüm tabii). Ama artık anlıyordum. Otisabi'ye geldi son olarak. Baştan okumaya başladım gözlerimi son kareden uzak tutarak. O gün son kareden çok öncesindeki düz yazı karesi dikkatimi çekti. Egoist olduğumdan veya kendimi başkalarından üstün gördüğümden değil, her zaman yaşıtlarımdan uzak bir görüntü sergiledim. Onlar o gün mastürbasyonları için uygun videolar, fotoğraflar ararken ben bayilerde dergi arıyordum. Her zaman dinlemeyi ve konuşmayı sevmişimdir. Gerekli insanlarla oyun oynamak yerine sürekli sohbet ederdim. O yazılar beni hep etkiledi. 7. sınıfta kadınlarla ne alakan var da etkiliyor amk dersiniz tabii. Ama o yazıları ben sadece kadınlar üzerinde düşünmüyordum. Altında bir şeyler arıyordum. Acaba burada neyi eleştirmek istemiş, neyi anlatmış. Yanlış olsa da sürekli düşündüm. Düşündürdün beni güzel abim. Sevdirdin okumayı.

 Peki gözümde Otisabi nasıl oluştu ? O günlerde ne fuara gittim ne karikatüristin fotoğrafını gördüm. Her yazarı ya aklımda hayal ediyorum ya da çizimlerini ona benzetiyordum. Yılmaz Abi'yi de Otisabi'ye benzettim hep. Sürekli uzun palto giyen, kadınlardan anlayan ve hiçbir zaman yalnız kalmayan kişi. İdolümdü o kişi. Bir sene kadar sonra fuarına gidip o güzel ellerden imza almak istedim. Kimseyi tanımıyorum ne olur acaba adamları tanımadığımı anlarlarsa diye düşünüyorum. Bir kaç karikatüristi gerçekten hayal ettiğim gibi gördüm. Memo Tembelçizer, Yiğit Özgür, Yılmaz Aslantürk. Ama Yılmaz Abi'yi uzun paltolu görmedim. Şaşırdım. Sıradan bir turuncu gömlekle gelmişti. O günden beri bu güzel insanları hayal etmekle yetinmemem gerektiğini anladım. Daha yakından tanımak istedim. Peki neler yaptım tanımak için ? Hiçbir şey. İlk defa bugün güzel abimize bir blog yazdım. Umarım daha fazla yazarak kendisini hakkında çocukluk, ergenlik ve şimdiki düşüncelerimi açıklayacağım. Umarım okuyorsundur abiciğim. Fuar alanında olan olaylar hakkında anlatmak istediğim çok şey var gerçekten. Ama okuyanları daha fazla yazarak sıkmak istemiyorum. Sonraya bırakıyorum. Devam edeceğim bu yazıya.

 Yazmak istediğim gerçekten çok şey var ve okuyanları sıkmak istemediğim için kısa kestim, çoğunu sildim. Olay örgülerinde saçma bir geçiş olabilir. Sıkıcı da olabilir yazı. Kusurlarıma bakmayınız efenims, saygılar.